Her Firavun’un bir Musa’sı vardır; baskının olduğu her yerde direniş filizlenir. La Hora de los Hornos (Fırınların Saati) (The Hour of the Furnaces), tam da bu dinamik üzerinden ilerleyen bir başkaldırı hikayesi. Octavio Getino ve Fernando Solanas’ın bu çığır açan belgeseli, Arjantin’in diktatörlük altında ezilen halkına Musa’nın cesaretini, inancını ve direnişini armağan ediyor.
Film, yalnızca tarihsel bir belge değil, aynı zamanda bir manifesto. Ezilenlerin sessiz çığlıklarını duyurmak için bir megafon, izleyiciyi yerinden kaldırıp eyleme sürüklemek için hazırlanmış bir ayaklanma planı. Görüntüler sert, gerçeklik çarpıcı; ama hepsinin altında bir umut var: Firavunların saltanatı sonsuza dek süremez.
Bir Filmden Daha Fazlası
Bu belgesel, Arjantin’deki kapitalist düzenin kirli yüzünü, halk üzerindeki etkilerini ve direnişin kaçınılmaz doğasını tüm çıplaklığıyla gözler önüne seriyor. Solanas ve Getino, izleyiciyi salt bir gözlemci olarak bırakmıyor; aksine her sahneyle ona “Bu düzeni değiştirmek için sen ne yapıyorsun?” diye soruyor.
İzlenimler ve Etki
Belgeselin dilinde bir öfke var. Ama bu öfke; kaotik bir haykırış değil, devrimci bir bilincin soğukkanlı çağrısı. Görüntüler kimi zaman rahatsız edici, kimi zaman umut verici; ama asla unutulacak türden değil. La Hora de los Hornos, sadece Arjantin’e değil, her coğrafyaya seslenen bir başyapıt. Firavunların inşa ettiği düzenlerin yıkılacağını bilmek, izleyicinin kalbine direniş tohumu ekmek, bu filmin asıl başarısıdır.
La Hora de los Hornos, bir film olmanın çok ötesinde, toplumsal bir uyanış manifestosudur. Getino ve Solanas, sinemanın pasif bir eğlence aracı olmasının ötesine geçerek, izleyiciyi devrimci bir eylemin parçası haline getiriyor. Film, baskı ve sömürüye karşı direnişin evrensel bir dil olduğunu gösteriyor.
SONUÇ
Bugün hâlâ dünyanın birçok köşesinde devam eden adaletsizlikler düşünüldüğünde, bu hikaye yalnızca Arjantin’e değil, tüm insanlığa yazılmış bir mektup gibi.
La Hora de los Hornos, yalnızca Firavunların saltanatını değil, Musa’ların cesaretini de unutmamamızı söylüyor. Sömürünün karşısında sessiz kalmak bir tercih değil; bu filmle birlikte bir sorumluluğun yükünü omuzlarımızda hissediyoruz: Adaleti savunmak, her zaman ve her yerde.
