Kaneto Shindô, filmlerini çektiği dönemler içerisinde çağdaşları içinde, (Akira Kurosawa, Nagisa Oshima ve Shohei Imamura) biraz daha gölgede kalan yönetmenlerden oldu.
Shindo bir çiftlikte büyüdü. Ebeveynleri zengin ev sahipleriydi ama iflas ettiler ve ailenin dağılmasına neden oldular. 1928’de Tokyo’ya gitti ve orada sinema stüdyolarından birine girdi. Sonunda Nikkatsu ve Toho ile birlikte en büyüklerden biri olan ve aynı zamanda kariyerlerinin zirvesinde olan Yasujiro Ozu ve Kenji Mizoguchi gibi altın neslin evi olan Shochiku’da ( En çok hatırlanan yönetmenleri Yasujirō Ozu, Kenji Mizoguchi, Mikio Naruse, Keisuke Kinoshita ve Yōji Yamada’dır. Shochiku ayrıca Takashi Miike, Takeshi Kitano, Akira Kurosawa ve Tayvanlı Hou Hsiao-Hsien gibi bağımsız yönetmenlerce filmler üretmiştir.) yönetmen yardımcısı rolüne yükseldi. Shindo’nun bu yönetmenle karşılaşması belirleyici oldu: Mizoguchi onu 1937’de The Straits of Love and Hate ve ardından 1941’de The 47 Ronin’in asistanı olarak aldı.
Yönetmen olmanın ilk aşaması olarak Shindo’yu senaryo yazmaya teşvik etti ancak savaş araya girdi ve Shindo, İmparatorluk Donanması’na çağrıldı. Birlikte görev yaptığı 100 kişilik gruptan altısı geri döndü. Shindo geri döndüğünde memleketi de yok edilmişti ve ablası daha sonra radyasyon hastalığından ölmüştü.
Yönetmenliğe geçerken Shindo, büyüklerin istedikleri ve ABD işgalinin de onayladığı şeyin moral yükseltici komediler veya kaçma amaçlı gözyaşı olduğu durumlarda, “hayata karanlık bakış açısı” olarak adlandırılan filmleri destekleme konusunda artan isteksizliğine karşı çıktı. Shindo ve Yoshimura, 1950’de Japonya’da kendi yapım şirketleri Kindai Eiga Kyokai’yi kuran ilk kişiler arasındaydı. Bu erken aşama genellikle yanıltıcı bir şekilde Shindo’nun “siyasi” dönemi olarak tanımlanır, ancak kendisini her zaman sosyalist olarak tanımlasa da Shindo hiçbir zaman herhangi bir partiye bağlı olmadı veya militan faaliyetlere karışmadı ve siyasi duruşu çok basitti: geride kalanları takip edin. İster fahişe, ister çiftçi, ister göçmen işçi, ister seri katil olsunlar arkalarındaydı. Onların tarafını tuttu ve onların bakış açısından filme aldı.
1952’de ABD işgali sona erdiğinde, Japonya savaşın vahşetiyle gecikmiş bir yüzleşmeye başladı ve Shindo, Japonya Öğretmenler Birliği tarafından atom bombasıyla ilgili ilk filmi yapması için görevlendirildi. Ama Hiroşima’nın Çocukları (Children of Hiroshima) Amerika’yı işaret edemediği için bir dizi eleştiriyle karşılandı. 1953’te Cannes’da yarışan film, Japonya’daki bazı görüşler tarafından aşırı duygusal olduğu gerekçesiyle eleştirildi. Ancak arka planında o zamanlar yeniden inşa sürecinde olan harap olmuş gecekondu manzaraları ve hala gözle görülür şekilde yaralanmış gerçek manzaraların kullanılması yer alıyordu. Kentin yerlilerinin figüran olarak yaşaması, onu dönemin etkileyici ve hayati bir zaman kapsülü haline getiriyor.
1960’larda, giderek radikalleşen öğrenci nüfusunun ABD ile Güvenlik Anlaşması’na karşı muhalefeti yoğunlaştıkça, Shindo sosyal dramalar yapmayı tamamen bıraktı. Bunun yerine, en büyük uluslararası başarısı haline gelen, İç Deniz’deki çorak bir adada geçen, diyalogsuz bir film olan Çıplak Ada’yı (The Naked Island) çekti. Bombadan sonra pek çok kişinin karşılaştığı soruyu tekrarlıyorum: Her şeyinizi kaybettiğinizde ne yaparsınız? Çıplak Ada Shindo’nun cevabıydı. “Bu dünyanın bir sembolü. İki insan gelir ve kendilerine bir hayat kurmaları gerekir.” Adada içilebilir su bulunmadığından, ebeveynler günde iki kez deniz üzerinden en yakın kasabaya doğru kürek çeker, kovalarını doldurur ve geri dönerler; tahta sopa ağırlıkla bükülür ve onu tepenin tepesine taşırken sırtlarına saplar. Birbirini takip eden güzel görüntüler aracılığıyla onları ileri geri, zorlu topraklarda tarım yaparak hayatta kalmalarını anlatır. Bu tekrar eden yaşam sıradanlığını da yansıtan enfes bir müziği vardır. (Hikaru Hayashi – L’lle neu)
Çıplak Ada’nın başarısından sonra Shindo yeniden vites değiştirdi: artık sosyal dramalar ya da stilize alegoriler değil, müstehcen korku filmleri. Giderek azalan geri dönüşlerle 70’li yıllara kadar devam eden “erotik” dönemi, birçok Japon film yapımcısının, ortaya çıkan yumuşak porno veya “pembe” filmlerle teşvik ettiği veya bunlara tepki gösterdiği bir dönüşümü yansıtıyor. Erotik ve korku temaları Shindo’nun hayatta kalma içgüdüsüne farklı bir açıdan yaklaşmasını sağladı. “Sınıf bilinci veya toplumsal varoluş gibi politik şeyler aslında yalnızca insanın sorununa indirgeniyor” diye açıkladı. “İnsanın hayatta kalmasını sağlayan ve cinsel enerji olarak adlandırılabilecek güçlü, çok temel gücü keşfettim.” Bu dönemin en çarpıcı eserlerinde, 1964’teki Onibaba’da ve dört yıl sonraki Kuroneko’da, Shindo aynı zamanda resmi olarak en yaratıcı halindeydi, dağınık atlamalar ve ses düzenlemeleriyle mükemmeliyetçi olmaktan ziyade, Fransız yeni dalgasından çokça etkilendiği belli yeni tekniklere girişiyor.
70’lerde birçok yönetmenin yaptığı gibi Amerikan filmlerinin kopyası niteliğinde filmler çekmedi. Shindo, 99 yaşındayken tamamladığı son filmi Postcard ile Kendi halinde, çizgisini bozmadan devam etti.
